θρύο

το (Α θρύον)

το βούρλο

νεοελλ.

βοτ. είδος ζιζανίου τών αγρών, δεμάτια, δεματόχορτο, μαχαιρίδι, βούτημα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. θρύον ανάγεται πιθ. σε ΙE *truso- και συνδέεται με αρχ. σλαβ. trŭstĭ «καλάμι». Το δασύ τού τ. προήλθε ίσως από αρχικό τ. *τρυhον.

ΠΑΡ. θρυαλλίδα

αρχ.

θρύινος, θρυίτις, θρυόεις.

ΣΥΝΘ. αρχ. θρυοκάλαμος, θρυοκοπώ, θρυοπώλης, θρυοτίλλω].